روز یادبود یادآوری: در گیر در جنگ پرستاران در خدمت شجاعانه در مقابل

نظر

هفتاد و پنج سال پیش برای اولین بار پس از جنگ جهانی دوم روز یادبود مراسم برگزار شد در سراسر اروپا در موقت گورستان خال خال با تازه گور.

اسلحه دشمن بودند عبوس و سکوت. سر پایین نازی زندانیان راهپیمایی در داخل سیم خاردار جای آمریکایی ها در اردوگاه اسیران. ایالات متحده واحد زمین شروع به ریختن (فولد), چادر و اشغال سابق بازداشتگاه ها و هتل ها. آنها را به خانه به زودی. هزاران نفر تکرار ترجیع بند "زنده '45!" GIs ساخته شده بود آن را از طریق.

دیگران هنوز هم در حالت آماده باش. پزشکان و پرستاران مانند سرهنگ کاترین فلین بودند و هنوز هم ماندم, به در چادر. آنها در ضربه به سر به طور مستقیم از آلمان به ژاپن, در صورت نیاز. مانند پزشکان و پرستاران در خط مقدم ایستاده و آماده است.

بیش از 59,000 زنان آمریکایی در خدمت به عنوان پرستار در جنگ جهانی دوم است. مانند بسیاری از همکلاسی های او, کیت فلین به ارتش پیوست پرستار سپاه حق از مدرسه پرستاری در ژوئن 1943.

در ماه ژوئن سال 1944 سه هفته پس از D-Day, او در بر داشت خودش را در آب های عمیق, مبارزه در ساحل در ساحل یوتا. واحد سنگین تلفات بیمارستان صحرایی همیشه مستقر در نزدیکی خط مقدم آماده به تریاژ ثبات و درمان زخمی شدند.

گاهی اوقات آنها بیش از حد نزدیک به نبرد. کیت آموخته و به رسمیت شناختن دید و برای تلفن های موبایل از هواپیماهای دشمن و تانک و نیروهای نظامی است. زمانی که بمباران کردم نزدیک او و پرستاران همکار خواهد رول زخمی از خود كربس و دروغ بر روی زمین با آنها برگزاری لرزان سربازان تا زمانی که آن را امن برای کمک به آنها را دوباره.

دشمن که راه اندازی عظیم جهانی حمله این سال می داند هیچ خط مقدم جبهه, بدون مرز, بدون مرز, بدون رحمت. بیماران به خصوص کسانی که با موجود شرایط پزشکی پیدا کرده اند که این دشمن بی رحمانه سوء استفاده از هر ضعف است. گاهی اوقات بهبود وجود دارد و به دنبال آن بی رحمانه عود. برای دیگران هر نفس مبارزه و ونتیلاتور خود را تنها راه چاره.

به اشتراک گذاری خود را coronavirus داستان: تماس با ایالات متحده آمریکا امروز افکار تدریس خصوصی در خانه. ما ممکن است انتشار نظرات و پیشنهادات خود را.

اما پرستاران وجود دارد برای آنها در هر مرحله از راه. در حال حاضر به عنوان آنها می دانستند خطرات و هنوز پا به جلو به خدمت پشت سر گذاشتن خانواده و خانه و گاهی اوقات حتی دادن زندگی خود را.

یک مسابقه برای نجات زخمی

کیت درک هزینه و کار خود را به معنای. زمانی که زخمی وارد بیمارستان صحرایی به حال خوب-honed روش برای درمان با مدت زمان محدود به حق آن را دریافت برای هر بیمار است. کیت آن را به نام "ساعت طلایی" یک اصطلاح نظامی اتخاذ خواهد سال بعد.

تصمیم گیری ساخته شده سریع. پس تریاژ طور جدی زخمی رهبری مستقیما به عمل جراحی است. کسانی که کمتر بحرانی داده شد پلاسما درمانی, آرامش و مجاز به بقیه. زمانی که زخمی ها با خیال راحت می توان آنها فرستاده شدند تا به عقب خط.

سپس کیت و پرستاران همکار خود را بسته بندی شده دنده و تجهیزات و دوباره نقل مکان کرد پس از نبرد رو به جلو است. آنها نقل مکان کرد و به طور متوسط هر 10 روز. آن معمول است. زندگی او گره خورده بود به چرخه تنظیم, پذیرش, ترسناک, درمان, نماز, اشک پایین حرکت می کند. او همیشه خسته است.

که در امتداد جاده خشن از ژوئن سال 1944 به پایان جنگ کیت فلین خدمت در ارتش 53 بیمارستان صحرایی . او به دست آورده نبرد پنج ستاره برای خدمات خود را. خوشبختانه او واحد نبود دستور داد سر به ژاپن است. جنگ وجود دارد به پایان رسید در ماه اوت است. او آمده از کریسمس و پس از آن ازدواج نیروی هوایی سرهنگ جیمز نولان, چه کسی او را ملاقات کرد قبل از استقرار. آنها ازدواج کرده بودند برای 60 سال است. کیت فوت در سال گذشته در ناپل فلوریدا در سن 98.

یک زمان به می گویند با تشکر از شما

بیش از 405,000 آمریکایی کشته شده در جنگ جهانی دوم است. این کشور طرح میتوانست به هر خانواده آسیب دیده. روز یادبود 1945 یکی نه تنها به سوگواری مرده و حسرت از دست دادن آینده خود را, اما همچنین برای تشکر از آنها را برای فداکاری در راه آزادی است.

امروز ما عمیقا احساس درد شدید ما ضرر و زیان های جدید. اما ما همچنین در حال سپاسگزار برای صدها نفر از هزاران نفر از پزشکان و پرستاران که در خانه با خانواده خود و یا قادر به گرفتن زمان به یاد داشته باشید عزیزان خود را از بزرگترین نسل. آنها هنوز هم در حال مبارزه با دشمن است. اما ما می دانیم که آنها حمایت توسط بهترین دانشمندان و محققان در جهان پیروز خواهد شد در این مبارزه است.

خدا نگهدار همه آنها را.

Mari K. Eder یک بازنشسته ارتش ایالات متحده محسوب می شود. داستان کیت نولان و بسیاری از زنان دیگر از جنگ جهانی دوم دوران را در کتاب "دختران که پا را از خط."